Belgische Bands en tinternet. Facebook vs Last.FM vs Youtube.
Eerst en vooral. Ere wie ere toekomt. Frederik Jaques publiceerde ergens in februari op zijn blog een behoorlijk complete lijst (Je was Lasgo nog vergeten Freaq!) van Belgische artiesten en hun virtuele facebook-fanbase. Interessant muziekindustrie-voer met leuke conclusies die u zelf nog maar eens moet herlezen hierzo.
Nu, allemaal goed en wel, die facebook … maar we weten allemaal hoe makkelijk het is om “fan” te worden van een bepaalde band. One click is all it takes. Hoe dedicated die fans zijn, of ze effectief regelmatig de plaatjes van hun favoriete facebook-bands draaien en of ze concerten bezoeken is niet af te leiden uit facebook-cijfermateriaal.
Wat als we die lijst van Belgische bands nu eens toetsen aan de data die Last.FM ons biedt? Op Last.FM moet een song voor minstens 75% effectief afgespeeld worden voor die in hun statistieken opgenomen wordt. We kunnen dus stellen dat de cijfers daar een accurater beeld geven van hoeveel mensen luisteren naar bepaalde bands, en hoe vaak ze dat doen.
En hoe zit het met Youtube? Hebben de populairste facebook- of last.FM- bands automatisch ook het meeste views?
Enkele opmerkingen vooraleer u begint de roepen dat ik uw favoriete band vergeten ben of er een fout staat in het cijfermateriaal :
1. Ik heb me gebaseerd op het lijstje van Frederik. Zelf een volledige lijst opstellen en op zoek gaan naar de bands die eventueel nog ontbraken in zijn lijstje heb ik niet gedaan. Sorry daarvoor, maar mijn vrije tijd beperkte zich tot enkele uurtjes, niet enkele dagen …
2. Sommige gegevens zijn mogelijks incorrect. Als ik niet meteen een facebook-pagina vond, of als de officiële website van de band geen makkelijk zichtbare link liet zien ben ik afgegaan op het resultaat dat wél verscheen. Als je doelbewust op zoek gaat naar facebook-pages van groepen en je kan ze niet vinden, dan heeft de band in kwestie vooral een probleem …
3. Last.FM – data geeft bij momenten ook een vertekend beeld. Er zijn namelijk enkele bands die dezelfde bandnaam delen. Op last.FM wordt al dat cijfermateriaal bijeen gegooid en krijg je dus een totaal van alle luisteraars van al die bands samen.
4. Op Youtube heb ik me gebaseerd op de video met het meeste views van de respectievelijke artiest. Meestal zijn dat officiële videoclips, maar soms ook een live-versie of zelfs gewoon een stilstaand beeld bij gebrek aan beter beeldmateriaal.
5. De kleinere bands heb ik er hier en daar uitgehaald. 346 facebook-fans en 16 listeners op Last.FM vind ik de moeite niet om op te nemen in een lijst met cijfermateriaal … daarmee worden automatisch bands die nog geen officiële release of single hebben ook geëlimineerd. Ook DJ’s vallen uit de boot bij gebrek aan eigen werk.
Maar soit. De resultaten.
DE TOPPERS
Stromae mag dan misschien dubbel zoveel facebook-fans hebben dan Milow (+- 570.000 vs 300.000), op youtube zien we nét het omgekeerde (49 miljoen views vs 28 miljoen views). Maar beiden komen, gelijk welk lijstje je maakt, altijd in de hoogste regionen voor. Hooverphonic spant echter de kroon op Last.FM, met ruim het dubbele aantal plays als de nummer 2 (dEUS) en meer dan het 3-dubbele van Milow.
DANCE MOTHERFUCKER, DANCE
Opmerkelijk: de “platte” Belgische dance scoort belachelijk slecht op Facebook (van Milk Inc vond ik een pagina met 1800 fans / de pagina “Linda van Milk Inc” scoort zelfs beter), maar laat u niet misleiden. Zowel Milk Inc, Lasgo en Sylver behoren volgens Last.FM én Youtube stuk voor stuk tot de Top 10 van de Belpop!
DIE HARD FANS
Via Last.FM kan je dus het aantal luisteraars per band terugvinden, alsook het aantal luisterbeurten. Een simpele rekensom geeft ons dus een lijstje van bands met het meeste luisterbeurten pér luisteraar. De loyaalste fans dus! Opvallend veel heavy gitaarwerk in de hoge regionen. Amenra (2e plaats), Kapitan Korsakov (3e plaats), Spoil Engine (8e plaats) en Arkangel (14e plaats) zijn niet meteen bands waarvan ik had verwacht dat ze in een top-lijstje zouden opduiken.
Alhoewel, wist u dat Amenra op Last.FM méér plays heeft dan pakweg Admiral Freebee, Black Box Revelation, Arsenal, Triggerfinger en nog een lading veel “grotere” namen. Datzelfde Amenra heeft overigens 3x zoveel listens en ruim 4x zoveel luisteraars als Channel Zero. Wie was er ook alweer de grootste metalband uit België?
OOK OPVALLEND …
Styrofoam en The Go Find scoren met elk ruim over het miljoen luisterbeurten extreem goed op Last.FM, maar behoren op Facebook tot de zwakkeren van de klas. Een mogelijke uitleg hier is dat meerdere bands met die naam in de Last.FM cijfers geslopen zijn, maar zelfs dan nog …
Ook Laïs deed me vreemd opkijken. Hun hitje van weleer (’t Smidje) haalt maar liefst 500.000 views op youtube. Dat is niet alleen gigantisch veel, maar er is zelfs geen clip te bespeuren. Een lelijk, stilstaand beeld is all you get (http://www.youtube.com/watch?v=3jTJPizpCRY).
TOT SLOT
U mag zelf uiteraard ook conclusies trekken. Ik heb het ganse excel-bestand online gezwierd met Google Docs, en iédereen mag en kan aanpassingen maken. Vul gerust aan met bands en cijfermateriaal dat ik vergeten ben of verbeter eventuele fouten. Via de tabs bovenaan kan u het ganse document per social-media-site sorteren …
Have fun.
Opening Credits
De afgelopen week eindelijk naar het alomgeprezen “Game of Thrones” beginnen kijken. Een geweldige fantasy-reeks over koninkrijken in ver vergeten tijden, over machtslust en eer en over griezelige creaturen die pas ’s nachts hun hol uitkruipen. Het plot is veel te ingewikkeld om hier een korte samenvatting van neer te pennen, maar neem gerust van mij aan dat dit één van de strafste series is die ik al gezien heb. En dat zijn er ondertussen toch wel behoorlijk wat.
De serie moet u dus zelf maar eens checken. De ongelooflijk straffe opening-credits krijgt u hier alvast cadeau. Het moet van Carnivale geleden zijn (zie ook hieronder) dat ik zo onder de indruk was van een “introotje”.
Pukkelramp
Ironie is een vies beestje. Amper 1 dag voor Pukkelpop postte ik op mijn facebook-account een filmpje van het ingestorte hoofdpodium in Indianapolis, waar ook een heftige storm plots de kop op stak. Omdat we hier in België de wereldtop van podiumbouwers in huis hebben zette ik er nog al lachend bij dat die gasten maar eens contact moesten opnemen met Stageco. Er kwam een reactie op de post waarin de vraag gesteld werd of zoiets in België ook mogelijk zou zijn …
Amper 24 uur later werd pijnlijk duidelijk van wel.
Ik was zelf niet aanwezig, maar stootte toevallig rond 18h30 op enkele twitter-berichten die het over een ingestorte Chateau hadden op Pukkelpop. Naarmate de minuten verstreken werden de tweets ernstiger van aard, en werd er over gewonden en zelfs doden gesproken. De tragische tussenbalans is ondertussen bekend. Vijf mensen lieten het leven in de storm en 3 vechten nog steeds voor hun leven.
Ondertussen zijn er een hoop amateur-filmpjes terug te vinden die stuk voor stuk even hallucinant zijn. Apocalyptische beelden van een gitzwarte hemel, rondvliegend puin, hagelstenen zo groot als knikkers, …
Soit, er zijn genoeg blogposts en artikels te lezen van heel het voorval, geschreven door mensen die er zelf bij waren. Ik hoef hier niet nodeloos alles te herhalen, wetende dat ik thuis veilig in mijn luie stoel zat. Ondertussen zijn we wederom een dag later en hier en daar wordt er reeds met de vinger gewezen. De organisatie had zoiets moeten zien aankomen, er zijn niet genoeg voorzorgsmaatregelen genomen, enz.
Laat ik eerst en vooral duidelijk stellen dat een schuldvraag in dit geval eigenlijk gewoon niet aan de orde is. De beelden spreken voor zich, dit was een ongeziene storm zoals we die nog niet vaak hebben meegemaakt in België. Men kan toch niet van de organisatie van een festival verwachten dat men zich praktisch voorbereid op nooit geziene toestanden? Akkoord, men wist dat er onweer op komst was … maar op een “normaal” onweer is een festival al Pukkelpop méér dan goed voorbereid. En zelfs als het nog nét iets meer is dan normaal (zie 2002, waar de volledige weide overspoeld werd door regen en omgetoverd werd door een gigantische modderpoel), dan nog wist men met uitstekend crisismanagement de situatie onder controle te houden of (gedeeltelijk) op te lossen.
Maar dit … dit is ongezien.
Mijn medeleven gaat uit naar de vrienden en familie van de slachtoffers, maar evengoed naar het Pukkelpop-team die hier een keiharde kater aan zal overhouden. Ik hoop oprecht dat we volgend jaar terug kunnen genieten van één van Vlaanderen’s fijnste festivals, ook al zal het nooit meer hetzelfde zijn.
What’s the worst that can happen?
Interessante denkpiste die brandhout maakt van de argumenten van de non-believers.
Sharen die handel!
over dat rookverbod
Naar aanleiding van het opiniestuk van pdw in De Morgen en de sigaret die ik gisteren onbewust opstak in een rookvrij café toch ook eens mijn gedacht ventileren …
Vooreerst : ik ben geen die-hard tegenstander van een rookverbod op café. Net zoals het rookverbod op restaurant is het een kwestie van gewoon worden, en na enige tijd te concluderen dat het eigenlijk allemaal wreed goed meevalt. Een rookverbod op café, het hoeft voor mij niet … maar ik lig er ook allesbehalve wakker van. So far the pleasing part for you non-smokers …
Ik stoor me echter aan twee zaken die dieper gaan dan een stom verbod :
Een overregulerende overheid die zich te veel bezig houdt met wat mensen niét mogen doen en de perceptie dat de roker anno 2011 blijkbaar de bron is van alle kwaad op aarde and beyond. De dagen van de “roker of niet, blijf hoffelijk” – sticker liggen definitief achter ons en hebben plaatsgemaakt voor een ware heksenjacht voor al diegenen die het zichzelf in het hoofd halen om af en toe een sigaret op te steken.
De kruisridders van de goede moraal menen dat ze daar recht toe hebben, met de steeds wederkerende argumenten die volgens mij geen steek houden. Of toch bijna niet.
1. De mythe van het passief roken
Enkele jaren geleden werd door “wetenschappelijk onderzoek” aangetoond dat passief roken toch een pak schadelijker zou zijn dan men tot dan had aangenomen. Hoeveel schadelijker, dat kon met niet precies vertellen, maar dat deed er ook niet echt toe. Elke niet-roker had plots een reden om met de vinger naar de roker te wijzen en hem verantwoordelijk te achten voor alle gezondheidsproblemen die hem in de verre toekomst ooit te wachten zouden staan. “Ik wil geen kanker krijgen omdat gij zit te roken hoor”.
Newsflash : Er zijn talloze andere kankerverwekkende situaties waar iédereen zich dagelijks (al dan niet vrijwillig) in begeeft, die véél hoger in de longkanker-veroorzakende-hiërarchie staan. Wat dacht u van het kampvuur op chirokamp? Of de gezellige BBQ die u dit weekend hield? Staat u volgende week weer elke dag een uurtje in de file?Ademen in een industrierijke of stedelijke omgeving is ook schadelijk voor uw heilige, zogezegd onaangetaste longen en wat passief meeroken in een café waar een degelijke afzuiginstallatie (en die was verplicht – gelieve uw frustraties richting cafébaas te richten in plaats van de roker, als dat niet zo was) daar aan toevoegt is wellicht verwaarloosbaar.
Dus ja, ik wil gerust aannemen dat passief roken niet bevorderlijk is voor de gezondheid. Maar als de kruisridders van het rookverbod enigszins consequent zouden zijn, dan heeft elke fietser die weigert een wagen aan te schaffen wat mij betreft ook het recht om een auto-verbod op te eisen. Of vegetariërs die voor een BBQ-verbod lobby’en. Of hippies die eisen dat alle fabrieken sluiten! Het klinkt belachelijk, en dat is het ook.
2. De Horeca zal er niet onder lijden, integendeel
Ik heb het nog niet veel cafébazen horen verkondigen, maar uiteraard zijn de anti-rook-moraalridders véél beter op de hoogte van wat er leeft achter de Vlaamse toog. Volgens hen zal het cafébezoek zelfs stijgen als er niet meer mag gerookt worden. Kunnen die Einsteins mij dan eens uitleggen hoe het komt dat de weinige cafés die vrijwillig reeds een rookverbod hadden ingevoerd, ofwel de deuren moeten sluiten, ofwel teruggekomen zijn op hun beslissing? Als cafés met rookverbod zo’n gigantisch succes zouden zijn, dan zouden ze als paddestoelen uit de grond moeten schieten en een algemeen rookverbod eigenlijk overbodig maken.
So far the smoking part. Maar het gaat verder dan dat. Het woord ‘samenleving’ is verouderd en voorbijgestreefd. Om te profiteren van de voordelen staan we allemaal op de eerste rij, maar zodra blijkt dat er een schaduwkant is (en die is er altijd!) wordt er met de bijbel van het individueel recht gezwaaid.
In hetzelfde lijstje : Kiekens die goedkoop bouwen rond Zaventem en vervolgens mekkeren over het lawaai van opstijgende vliegers, zuurpruimen die in de stad komen wonen en zagen over die rockclub die hen geluidsoverlast bezorgt en mensen die naar een concert gaan en nadien ijveren voor een onhaalbare decibellimiet omdat het (duh!) toch wel redelijk luid stond.
Moet de overheid dat nu écht allemaal regelen? Kunnen we echt niet op het gezond verstand van het individu rekenen om er rekening mee te houden dat dat goedkoop bouwen in de buurt van een nationale luchthaven ook lawaai met zich meebrengt, dat in de stad wonen wel eens zou kunnen betekenen dat er leven in de brouwerij is, dat de excitement van een goeie rockshow gepaard gaat met een luid volume (en dat je daar zélf voorzorgsmaatregelen kan voor nemen) en dat op café gaan een sociaal gebeuren is met verschillende mensen, waar ook af en toe een roker zal tussenzitten.
Binnen 50 jaar (als het nog zo lang duurt) hebben we ons allemaal afgesloten van alle sociaal contact, en zit iedereen op zaterdagavond zielig en alleen met een hoofdtelefoon voor zijn PC. De overheid zal een avondklok ingesteld hebben, en niémand zal nog last hebben van niémand.
Het zal echter zonder mij zijn, want ik ben uiteraard al lang gestorven aan longkanker tegen dan …
75
Gisteren en vandaag zouden mijn ouders 75 geworden zijn. Dat is het nadeel van een achterkomerke te zijn, veronderstel ik, dat ik op 21-jarige leeftijd m’n vader verloren ben, en dit jaar mijn 32e verjaardag ook zonder moeder moest vieren.
Mijn pa, de nuchtere rationalist met een fantastisch gevoel voor humor vs mijn ma, die hogere sferen opzocht in alles waar spiritualiteit op geschreven stond en op haar 74e nog even verwonderd en enthousiast kon zijn als een kind van 5. Het zorgde regelmatig voor het nodige vuurwerk, maar waar 2 totaal verschillende werelden elkaar ontmoeten valt ook veel te leren.
Twee wreed schone mensen die veel te vroeg zijn gestorven en waar ik tot de rest van mijn dagen vol lof zal over spreken. Het is grappig hoe ik het vandaag toch niet kon laten om eens naar mijn plafond te staren en “gelukkige verjaardag” te zeggen, ook al ben ik de eerste die een bestaan in het hiernamaals als onzin beschouw. Rationeel denken gaat ook maar op tot dat je in de tuin van je eigen gevoelens gaat spitten, I guess.
Enfin, ma … pa … santé! Geniet van een welverdiend pensioen daarboven ergens.
Jeremy Rifkin
Ik heb het al enkele keren op facebook gezet ook. Dit is echter verplichte kost. Daarom krijgt Mr. Rifkin van mij een minder vergankelijke plaats dan op mijn fb-wall.
“If our scientists are right, we may see within 30, 40 years, maybe a century at the most, the potential demise of our species”
Anvil, The Story of Anvil
Hij was me al vaker aangeraden, maar het heeft tot vorige vrijdag geduurd tot ik ‘em uiteindelijk zag. “Anvil, The Story of Anvil” is zonder enige twijfel, en met kilometers voorsprong op zijn opvolger, de nummer 1 rockumentary die ik al mogen aanschouwen heb. Call me a wussy, maar nooit gedacht dat een bende 51-jarige foute hardrockers mij een krop in de keel zouden kunnen bezorgen. “Anvil, The Story of Anvil” is Spinal Tap, maar dan in ’t écht. Een Canadese hardrock-band die ergens in de vroege jaren ’80 aan de meet vertrekt met Bon Jovi, Whitesnake, The Scorpions, … maar in tegenstelling tot de andere 3 in de vergeetput geraakt en dus ook geen miljoenen albums verkoopt.
Anno 2008 bestaat de band nog steeds, en koesteren ze nog steeds de grote droom om huge rockstars te worden. Met dezelfde foute kleren, dezelfde foute haardos en vooral dezelfde foute muziek. Een achtereenvolgens en soms tegelijk hilarisch, ontroerend, tragisch en geniaal stuk documentaire schetst een tweetal jaar in het leven van de bandleden. Daytime jobs die met veel tegenzin gedaan worden, een Europese tournee die op z’n minst ‘onprofessioneel’ kan genoemd worden, familieleden die onvoorwaardelijk steun bieden in een verloren zaak en het sprankeltje hoop dat er is bij de opnames van hun 13e (!!) album.
Absolute aanrader! Ook voor niet-rockers of metalheads. En laat mij vooral weten wat je ervan vond!
Back in Blogbusiness
Het stond echt niet op mijn to-do-lijstje, terug beginnen met dat bloggen. Integendeel zelfs, dankzij facebook en twitter is er instant bevrediging en reactie op zo goed als gelijk welke crap je de wereld instuurt. Eén zinnetje is meteen goed voor 17 ‘likes’ en 5 comments, terwijl dat bloggen zoveel meer moeite kost en een mens al content mag zijn als er 1 iemand de inspanning levert om op de comment-button te klikken.
Maar toen ik deze week de files op mijn tomadde.be-server een beetje aan het opkuisen was, verwijderde ik per ongeluk en met één onomkeerbare klik mijn volledig blogarchief van 2005 tot 2010. Vijf volle jaren weg. Zomaar. En voor het eerst in anderhalf jaar kreeg ik goesting om nog eens te checken wat ik in pakweg april 2006 allemaal uitgepeuterd heb. Wat dus niet meer kan.
Dus bij deze dan maar de cheapass en prutser-vriendelijke wordpress. Met nog een lelijk theme ook zelfs! Maar één ding is zeker : binnen 10 jaar zal ik tenminste nog eens kunnen grasduinen in het verleden.
tomadde :: king for a day. fool for a lifetime. 